Pojawiają się dosyć często takie mające poruszać serca informacje o trudnej dorosłości osób niepełnosprawnych. Zwłaszcza tych, którzy mają specyficzne niepełnosprawności. Można przeczytać  wyznania rodziców czy opiekunów, którzy twierdza, że modlą się o to, by ich dorosłe dzieci odeszły przed nimi, bo przecież same nie dadzą sobie rady i kto się nimi zajmie. Mamy mnóstwo przykładów tego, jak bardzo  ograniczana jest możliwość samodzielnego i  dorosłego życia  przez najbliższych, także przez nas samych, specjalistów. Na warsztatach od niedawna jest Basia, niewidoma osoba. Mieszka u sióstr zakonnych. Patrzę , jak bardzo chce być samodzielna, radzić sobie w życiu.  Szybko nauczyła się chodzić w nowym miejscu bez pomocy innych. Sama trafia do szafki, potrafi otworzyć ją małym kluczykiem. Potrzebuje pomocy, ale nie chce być prowadzona stale za rękę.  Tak myślę, że  nie trzeba się modlić do Boga o wcześniejsze zabranie tych, których kochamy. Trzeba się modlić o to, byśmy potrafili kochać. Miłość to nie uzależnianie od siebie, to nie przeżywanie życia za kogoś.