Można było usłyszeć od jednej z opiekunek mieszkań treningowych. Chodzi o nowego pana, któremu udzielamy gościny na czas choroby jego mamy. Pisze, czyta, chodzi, oczywiście ma problemy zdrowotne. Potrafi recytować formułki na temat prawidłowych relacji społecznych.  Ale nic nie potrafi robić samodzielnie.  I nic dziwnego, bo zawsze ktoś przy nim czuwa, prowadzi, nadzoruje. Ta troskliwość ma wynikać z dobrego serca. Człowiek nigdy nie miał warunków do tego, by samodzielnie przygotować sobie jedzenie, posprzątać, zrobić zakupy. No to jak się miał tego nauczyć? Widocznie było założenie, że taka nauka jest niepotrzebna, bo przecież zawsze ktoś będzie czuwał. Okazuje się, że troska o innych może zabijać człowieczeństwo. Zarówno w nas, jak i tych innych.